Przejście do relacji rynkowych, priorytetowe znaczenie kwestii jakości produktu i zapewnienia jego konkurencyjności zwiększyło znaczenie kreatywnego podejścia do pracy i wysokiego profesjonalizmu w zarządzaniu.
Zachęca nas to do poszukiwania nowych form zarządzania, rozwijania potencjalnych zdolności personelu, podnoszenia poziomu jego kwalifikacji oraz zapewniania wysokiej motywacji do procesu pracy.
Zarządzanie zasobami ludzkimi jest jednym z najważniejszych działań każdej firmy i jest uważane za główne kryterium jej sukcesu ekonomicznego.
Dzisiaj staje się coraz bardziej oczywiste, że najważniejszym zadaniem życiowym każdego świadomego człowieka jest ciągłe samodoskonalenie, rozwój osobistych i zawodowych cech.
Obecna sytuacja społeczno-ekonomiczna wymaga od każdego nieustannego wysiłku w walce o samodoskonalenie, ciągłość rozwoju zawodowego.
W kontekście narastających napięć społecznych gwałtownie wzrosło znaczenie dla każdej osoby umiejętności kierowania sobą, wykorzystania swoich zdolności twórczych, które dziś stały się najcenniejszym kapitałem.
Ważnym elementem rozwoju osobowości w środowisku konkurencyjnym jest świadomość osoby jako podmiotu działania, w wyniku czego wyobrażenia osoby o sobie formują się w mentalny „obraz-ja”.
Świadomość implikuje także urzeczywistnienie zasady „świata życia”, jako swoistego modułu posiadania, łączącego potrzeby jednostki, jej wartości, motywy i aspiracje, a także, co najważniejsze, system swobody w zarządzaniu swoimi potrzebami i związane z nimi satysfakcja, procesy i zadania życiowe. Innymi słowy, poziom konkurencyjności danej osoby jest związany z założeniami, jakie przyjmuje ona w odniesieniu do perspektyw rozwiązania swoich życiowych zadań. Do tych założeń dostosowane są wszystkie pozostałe kryteria konkurencyjności indywidualnej: kwalifikacje (jako konieczność i możliwość ich zdobycia oraz dalszego doskonalenia), kompetencje zawodowe, cechy behawioralne, orientacja życiowa w zakresie wyznaczania celów rozwoju osobistego i zawodowego, kariera zawodowa. Ostatecznie mówimy o tak złożonym i wielopoziomowym zjawisku, jakim jest samoświadomość jednostki..
W swojej strukturze samoświadomość jest jednością trzech elementów: procesu samopoznania; samoocena emocjonalna; proces samoregulacji oparty na wynikach samowiedzy i samooceny.
Te składniki samoświadomości są w jakiś sposób obecne w każdym z jego aktów. Co więcej, pierwszy z nich - samowiedza - działa jako punkt wyjścia, podstawa samoświadomości, której produktem jest taka czy inna wiedza jednostki o sobie. To na tej podstawie kształtuje się emocjonalny i wartościujący stosunek jednostki do siebie, tj. istnieje drugi składnik samoświadomości - samoocena. To z kolei uruchamia mechanizm samoregulacji, sferę efektywno-wolicjonalną, np. mechanizm samodoskonalenia zawodowego, rozwoju zawodowego.
Samoświadomość nabiera szczególnego znaczenia w czasach kryzysu, a także na etapie wprowadzania nowych metod produkcji polegających na zwiększaniu obciążeń, przebudowie harmonogramu pracy, intensywniejszej wymianie informacji i większej energii poświęcanej na rozwiązywanie większej liczby zadań na jednostkę produkcji czas pracy. Ponieważ w pierwszym etapie obciążenia te mogą stać się nadmierne i wywołać odpowiadające im stany psycho-emocjonalne, człowiek musi elastycznie zrewidować swoje priorytety i ocenić możliwości dalszej samoidentyfikacji zawodowej w zakresie wewnętrznych zasobów i możliwości.
Pod tym względem diametralnie wzrasta znaczenie prawidłowej samoświadomości swoich możliwości, obiektywnej samooceny oraz umiejętności stosowania różnych technik samoregulacji.
Z kolei narzędzia te są bezpośrednio powiązane ze stanami funkcjonalnymi człowieka, odzwierciedlającymi jego sferę fizjologiczną, egzystencjalną i emocjonalną oraz z wewnętrznymi możliwościami jednostki do oceny tych stanów i zarządzania nimi. Mówimy o aktywności, samopoczuciu i nastroju jednostki, ukształtowanych w procesie rozwiązywania jej zadań życiowych, w tym zadań bezpośrednio związanych z jej działalnością zawodową.
Świadomość, ze względu na swój refleksyjny charakter, jest wysoce zintegrowanym systemem regulacji procesów psychicznych, dzięki któremu człowiek nie tylko postrzega i emocjonalnie reaguje na otaczający go świat, ale także w szczególny sposób to wszystko rejestruje..Innymi słowy, nie tylko doświadcza, ale jest również świadomy tego, czego doświadcza i nadaje temu doświadczeniu znaczenie.
Domowy naukowiec L.S. Wygotski. Zajmując się badaniem wyższych funkcji umysłowych, relacji afektu i intelektu, zarysował problem semantycznej regulacji czynności. LS Wygotski wprowadza pojęcie pola semantycznego, oznaczającego przez nie rzeczywistą sytuację jego zachowania postrzeganą przez osobę. Rozumienie przez osobę sytuacji w procesie działania prowadzi do przebudowy pola semantycznego i działań sytuacyjnych. Ujawnia się dwukierunkowy proces przekształcania dynamiki rzeczywistej sytuacji w dynamikę myślenia i odwrotnie, w stabilny dynamiczny system rzeczywistego działania. Jednocześnie w każdym ruchu intelektualnym istnieje odpowiadający mu emocjonalny stosunek do rzeczywistości, tj. proces rozumienia zawiera komponent emocjonalny - doświadczenie.
W proponowanym A.O. Prochorowowski model semantycznej regulacji stanów psychicznych opiera się na stanowisku, że semantyczna organizacja świadomości osobowości zapewnia selektywność oddziaływania sytuacji życiowych na stany psychiczne. Sytuacja jest niejako „przeskanowana” przez struktury semantyczne, definiuje istotne elementy, które mają sens dla jednostki. Odzwierciedleniem tej determinacji są stany psychiczne. „Struktury semantyczne osobowości oddziałują na obraz sytuacji poprzez postawę, a ze stanem psychicznym – poprzez doświadczenie”. Doświadczenie, według F.E. Vasilyuk, działa jako aktywność, która pojawia się, gdy pojawiają się sytuacje krytyczne, które można rozwiązać tylko za pomocą procesów doświadczenia, a nie obiektywnej lub poznawczej aktywności. Istota doświadczenia przejawia się w „szczególnym rodzaju pracy” nad zmianą psychologicznego świata podmiotu i wytwarzaniem znaczeń. Doświadczenie-aktywność dodatkowo aktywnie modyfikuje sytuację psychologiczną, przywracając semantyczną zgodność bytu i świadomości.
Psychologia integracyjna daje zrozumienie psychiki jako złożonego, otwartego, wielopoziomowego, samoorganizującego się systemu, który ma zdolność utrzymywania się w stanie dynamicznej równowagi i wytwarzania nowych modeli rzeczywistości i nowych form organizacji życia procesów i rozwiązywania problemów życiowych..
Ta koncepcja przyczyniła się do powstania na styku psychofizjologii, neurofizjologii, językoznawstwa i antropologii specjalnego oprogramowania „KREATORZY”, które pozwala pozytywnie zmieniać i regulować stany człowieka w sposób indywidualny, a także kierować jego energią , tworzyć motywację i ukierunkowywać jego procesy życiowe oraz przydatne czynności .
Program ten ma orientację antropocentryczną i przewiduje cechy oddziaływania informacyjnego na sferę emocjonalną, refleksję, aktywność, adaptację behawioralną, parametry fizjologiczne, a także aktywność człowieka mającą na celu zaspokojenie jego potrzeb biologicznych, materialnych i społecznych.
p>Zadaniem programu jest nieustanne orientowanie psychoenergetycznych i funkcjonalnych zasobów jego użytkownika na zdarzenia zachodzące z nim w procesie rozwiązywania problemów życiowych i kształtowania przyszłej rzeczywistości. Ta ciągła orientacja realizowana jest w kontekście społecznego i indywidualnego (osobistego) bytu osoby – użytkownika. Program opiera się na historycznie ustalonych podstawowych jednostkach informacji kulturowej, symbolach, schematach działania, przekazywanych za pomocą tekstów i obrazów, przekształcanych w formy indywidualnej „świadomości zorientowanej na artefakt”.
W swojej metodologii program Tvoriteli opiera się na zasadzie, że każdego dnia człowiek rozwiązuje określony zestaw zadań z taką czy inną wydajnością, który składa się z trzech obszarów:
- Obszar procesów życiowych i zadań związanych z rozwojem wewnętrznym i inteligencją.
- Obszar procesów życiowych i zadań związanych z utrzymaniem zdrowia, funkcjonalnością i rozwojem organizmu.
- Obszar procesów życiowych związanych z zadaniami praktycznymi, relacjami międzyludzkimi, wartościami materialnymi, majątkiem, zainteresowaniami i osiągnięciami zawodowymi.
Te trzy obszary zadań życiowych determinują problemy życiowe człowieka i bezpośrednio zależą od kombinacji jego wewnętrznych stanów psychicznych i funkcjonalnych: aktywności, samopoczucia, nastroju..
Dodatnia dynamika tych trzech stanów wewnętrznych zapewnia dynamiczną równowagę psychiki w realizacji twórczego potencjału ludzkiej świadomości, co pozwala człowiekowi modelować swoją przyszłą rzeczywistość, znajdować nowe formy organizacji procesów życiowych, nowe sposoby rozwoju i rozwiązywania problemów życiowych.
Z kolei stopień napięcia osoby w tych stanach jest przeszkodą w pomyślnym rozwoju i rozwiązywaniu problemów życiowych. Na przykład zmęczenie związane ze złym stanem zdrowia powoduje zły nastrój i niechęć do robienia czegokolwiek.
Człowiek w tak stresującym stanie nie może podjąć optymalnej decyzji i osiągnąć zamierzonego rezultatu, doświadcza porażki i dodatkowo pogłębia dynamiczną nierównowagę swojej psychiki i zdrowia.
W ten sposób ukierunkowany proces konstruktywnego łączenia stanów z obszarami zadań życiowych prowadzi człowieka do jego "samorealizacji" i "autonomii" (E. Fromm, D. Riesman) swoich procesów życiowych. To ścieżka, która prowadzi do poziomu konstruktywnej integracji umysłu, ciała i emocji.
W przeciwieństwie do dotychczasowych metod samoregulacji i poprawy stanu psychicznego, program Tvoriteli zajmuje się problematyką regulacji nie tylko stanów psychicznych, ale również funkcjonalnych. Ponadto rozwiązuje to pewność wartości semantycznych i motywacyjno-semantycznych czynników, które tworzą aparat semantyczny użytkownika do wykonywania zadań.
Reprezentacje te orientują użytkownika na rzeczywistą ocenę warunków i czynników wykonania zadania oraz budują reakcje samodopasowania stanów użytkownika zgodnie z zasadą sprzężenia zwrotnego: symboliczna korekta semantycznych czynników wykonania zadania zwiększa perspektywy ich realizacja. A perspektywa ich realizacji skłania użytkownika do optymalizacji stanów.
Na przykład osoba widzi przed sobą trudne zadanie, które mimo wszystko musi wykonać. Ciągle odkłada jej decyzję, brakuje mu wystarczającej pewności siebie, zachęty motywacyjnej i zasobów.
To obniża jego samoocenę, rodzi jeszcze większą niepewność, niezadowolenie, apatię i całą gamę innych stresujących stanów..
Jeśli za pomocą metodologii i narzędzi symbolicznych programu Tvoriteli dokonasz ukierunkowanego oddziaływania na jego aparat semantyczny i stworzysz pewność siebie, bodziec motywacyjny i odpowiednie pole emocjonalne, to on znajdzie i racjonalnie wykorzysta niezbędne zasoby z największa wydajność.
Kwestia regulacji państwa, samoświadomości i samorealizacji jest również bezpośrednio związana z procesem dialogu wewnętrznego.
Podejmowanie decyzji i modelowanie sytuacji to proces wewnętrzny, który przy pomocy koncentracji uwagi osoby na sobie, swojej świadomości, własnej działalności i przemyśleniu swoich priorytetów przechodzi w wewnętrzny dialog.
Uzasadnione jest to kształtowaniem się myśli w procesie formułowania, czyli podziałem holistycznego pomysłu lub obrazu na jego elementy składowe i części.
Osoba prowadzi wewnętrzny dialog, rozwiązując każdy problem: zadziała, nie zadziała; podjąć lub odłożyć; zrób to wszystko na raz lub w częściach; zużywać energię i zasoby lub oszczędzać; szukaj okazji lub czekaj na sprzyjające okoliczności. Jak widać, w zasadzie tezy o prawdopodobnym dialogu wewnętrznym prowadzą nas do dylematu: działać czy czekać. Załóżmy, że w wielu przypadkach podczas działania osoba staje się podmiotem działania, a podczas oczekiwania - przedmiotem wpływu zewnętrznych przyczyn i okoliczności.
Wynik tego dialogu ostatecznie decyduje o jakości życia człowieka, a odpowiedzi na pytania tego wewnętrznego dialogu odzwierciedlają stan gotowości lub odwrotnie, niechęć do rozwiązania problemu i uzyskania rezultatu. Staje się oczywiste, że odpowiedzi na pytania tego wewnętrznego dialogu sumują się w zależności od aktywności; samopoczucie i nastrój człowieka. Czyli z trzech stanów uregulowanych w programie.
Skoncentrowana celowość programu Tvoriteli przekłada wewnętrzny dialog użytkownika na konstruktywny system.
Rozwiązanie problemu zawodowego lub produkcyjnego przekłada się na system symboliczny, który jest pozytywnie zorientowany na przyszłość. Konstruowanie rzeczywistości odbywa się poprzez poszukiwanie alternatyw, gdzie zawsze jest element pozytywny.
Jednocześnie negatywny składnik nie jest odrzucany, ale „ponownie podpisany” w pozytywny.
Poprawa i samoregulacja samopoczucia daje człowiekowi siłę do jego rozwiązania..A wzrost jego aktywności buduje pozycję życiową człowieka, daje pewność siebie i pozwala w pełni realizować swój intelekt i umiejętności, mobilizować zasoby wewnętrzne i zewnętrzne dla
rozwiązywania problemów, a także nastawić się na samorealizację zawodową, niezbędną i wystarczającą do wysokiej konkurencyjności indywidualnej.
W programie „Tvoriteli” ta metoda została nazwana: „dominująca celowość”.
Dzięki „dominacji ukierunkowanej celowości” program „Tvoriteli” pomaga użytkownikowi stale podnosić poprzeczkę jego żywotnych zainteresowań i potrzeb, poszerzać horyzonty i repertuar swoich możliwości, wyznaczać nowe cele i skutecznie je osiągać.< /p>
Dlatego jednym z celów programu Tvoriteli jest stworzenie semantycznych czynników dla osoby, które przyczyniają się do optymalnego wykorzystania zasobów wewnętrznych i zewnętrznych w skutecznym i terminowym rozwiązywaniu problemów zawodowych oraz poprawie stanu psychicznego i funkcjonalnego na tle ich zgodności z pozytywnymi perspektywami tych decyzji.
p>Praktycznym celem programu „Tvoriteli” jest codzienne generowanie i kierowanie ludzkiej energii w kierunku konstruktywnego konstruowania indywidualnej rzeczywistości, samorealizacji zawodowej, realizacji własnego potencjału zawodowego, rozwoju konkurencyjności indywidualnej i utrzymania stanu zdrowia funkcjonalnego do wykonywania zadań życiowych i produkcyjnych.
Wykorzystanie programu Tvoriteli jako narzędzia do interakcji użytkownika z jego zasobami wewnętrznymi i światem zewnętrznym pozwala skutecznie i w sposób ciągły rozwiązywać ten problem, a także jest technologią niezbędną do harmonizacji sfery psychicznej człowieka w trudnych i niestabilnych warunkach życia społecznego współczesnego społeczeństwa.
.